Dit is het verhaal van een Turkse rechter, zo maar beschuldigd van terrorisme, die daardoor van de ene op de andere dag een voortvluchtige werd, daarna een asielzoeker en uiteindelijk met zijn gezin een erkend vluchteling werd in het buitenland.
“De avond van 15 juli 2016 begon niet anders dan alle andere avonden. Hoe had ik moeten beseffen dat dit de nacht zou worden, die mijn leven voor altijd zou veranderen en ook nog op zo’n schokkende manier?
Na een lange nacht van chaos en vol vraagtekens vanwege het optreden van het leger en de overheid in Turkije, ging ik om 06.00 uur ’s ochtends naar bed. Ik was opgelucht om te zien dat alles weer onder controle leek, onbewust van wat er nog aan zat te komen. Om 10 uur die zelfde ochtend werd ik wakker. Het nieuws was dat bijna drieduizend rechters door de regering uit hun functie waren ontheven. Ik was één van hen. Het was alsof ik plotseling in een bizar universum belandde. Ik ging slapen als rechter en werd wakker als “terrorist”!
Het is niet makkelijk om alles wat je hebt op één dag te verliezen. Je baan, je bankrekening, je creditcard, auto, je huis, etc. Alles wat je hebt verdwijnt met één overheidsbesluit. Onze paspoorten werden net als die van 140.000 anderen direct ongeldig verklaard. We hadden geen bestaansrecht meer. Ze namen al ons bezit af maar onze eer en het geloof in rechtvaardigheid bleef nog steeds in ons hart.
Na enkele mislukte pogingen, had ik het “geluk”, enkele smokkelaars te vinden om mij met mijn gezin te helpen het land uit te vluchten en in leven te kunnen blijven. Ik moest hen al mijn geld en meer betalen om weg te kunnen komen. Het voelde alsof we onze vrijheid moesten kopen.
We verlieten ons land op een extreem moeizame en gevaarlijke manier. Met mijn zoon – toen acht jaar oud- liepen we acht uur door de bossen, moesten rennen zo hard als we maar konden om de grens over te komen en liepen daarbij verwondingen over ons hele lichaam op door het prikkeldraad dat overal gespannen was. Drie nachten sliepen we daarna zonder eten of drinken in de bossen, verstopt voor de soldaten. We staken een grens van nog een land over door ons 20 uur lang achterin een vrachtwagen te verstoppen samen met een Yezidi -familie. Uiteindelijk duurde deze afschuwelijke zwerftocht 32 dagen, totdat we Roemenië binnenkwamen en daar asiel konden aanvragen.
Terwijl al drie van mijn collega’s in de gevangenis zijn gestorven, honderden nog steeds zonder proces in eenzame opsluiting zitten en anderen al meer dan zes jaar in overvolle cellen zitten, heb ik met mijn gezin onze vrijheid als erkende vluchtelingen in de EU herkregen
Vrij te zijn als erkend vluchteling is een voorrecht. Voor mij persoonlijk voelt het daarom ook als een plicht om verantwoordelijkheid te nemen voor de bescherming van de rechtsstaat en op te komen voor diegenen die in mijn land en in andere delen van de wereld worden vervolgd.
Daarom ook heb ik mij graag aangesloten bij de activiteiten van Because We Carry. Aan de slag samen met Nederlandse vrienden die echt geven om die “ander” die om dezelfde redenen hebben moeten vluchten. Ook op deze manier heb ik de kans gegrepen om mijn leven en dat van anderen weer waarde te geven.”
Yavuz Aydin.