Het warehouse is een diepe opslagruimte onder een bedrijf dat boten verhuurd of verkoopt. Paul en ik meten een bestaande kast op en maken een materiaallijst waarmee we nog zo’n kast kunnen maken.

Zaineb en Siska sorteren de gedoneerde handdoeken, pyama’s en babyspullen (bijtringen!) pakken die in dozen zodat ze straks in de kast kunnen. 

Inger bestelt het hout en de schroeven en wij maken ruimte vrij om de kast erbij te kunnen maken en straks te kunnen plaatsen. Dat komt neer op het zoveel mogelijk achterin neerzetten van de winterspullen die voorlopig minder nodig zijn, gelukkig is er een (knalroze) pelletwagen.

In de loop van de week hebben we de kast kunnen afmaken. Daarbij kwamen we de nodige contrasten tegen met hoe geordend we gewend (of verwend) zijn te kunnen werken in Nederland en hoe je hier moet roeien met de riemen die je hebt:
Het duurde even voor het hout er kwam, toen het hout kwam was het korter dan gevraagd en een aantal lange delen waren krom. We hebben niet het goed boortje, een goede boor vinden was lastig. Dan hoor je jezelf eerst denken: Zo kun je toch niet werken!
En dan de wisselende prioriteiten met andere belangrijke activiteiten (groentepakketten samenstellen en uitdelen, landje bewerken) begonnen we hem wel te knijpen…We gaan hem toch wel af krijgen voor we we weer weg moeten? Je wilt graag wat krijgen en iets goeds neerzetten…. Maar hier geldt: #nietlullenmaarpoetsen – Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.
Het gaat vooral om steeds die dingen te doen die op dit moment voor de mensen hier het belangrijkst zijn!